اشعار

حـمـزه که جان عـالـم و آدم فـدای او            لب بـاز می‌کـنم که بـگـویم رثـای او

مردی که در شجاعت و هیبت نمونه بود            در غیرت و شکوه و شهامت نمونه بود

شیر خـدا و شیـر نـبی، فـارس العـرب            در انــتـهـای جــادۀ مـردانـگـی، ادب

هم یکه تاز عـرصۀ جـنگ و نبـردها            هـم آشــنــای بـی‌کــسـی اهـل دردهـا

هنگـام رزم و حادثه مردی دلیـر بود            خورشید آسمانی و روشن ضمیر بود

شب های مکه شاهد جود و کـرامتش            گـل داشت بـاغ شانۀ او از سخاوتـش

او صاحـب تـمام صفـات حـمـیده بود            دل را به نور حضرت حق پروریده بود

الگوی اهل سرّ و یقـین بود طاعـتش            یعـنی زبـانـزد همه می‌شد عـبـادتـش

در آسـمــان مـکـۀ دلـهـا سـتـاره بـود            بر قـلـبهای خسته امیدی دوبـاره بود

بالا گـرفـت روز اُحـد تا که کـارزار            شـد آسـمـان روشن آن روز تـارِ تار

آتشفشان شده اُحد از بس گدازه ریخت            از آسمان و خاک زمین خون تازه ریخت

حـمزه در آن میانه که گـرم قـتال شد            کم کم بـرای حـملۀ دشـمن مجـال شد

 آنقدر روبهان به شکارش کمین زدند            تا نیـزه ای به سیـنۀ آن نـازنـین زدند

حمزه که رفت قلب رسول خدا شکست            خورشید چشمهای رئوفش به خون نشست

 لبـریز زخـم بود و جراحت دل نـبی            از دست رفـتـه بود همه حاصل نـبی

مـیـدان خـروش نـالۀ واویـلـتا گـرفت            عالم برای غـربت حمزه عـزا گرفت

جانم فـدای پـیکـر پاک و مـطـهـرش            جـانـم فـدای زخـم فـراوان پـیـکـرش

سالـیانی‌ست که بر قـبـلۀ ری رو کردم            دست من نیست، به احسان شما خو کردم

هر سلامی به تو دادیم، حسن داده جواب            بی‌سبب نیست که در صحن تو هوهو کردم

دستم از خـدمت ارباب اگر کوتاه است            باغ طـوطی تو را با مـژه جـارو کردم

زائر قـبر تو زوّار حـسین بن علی‌ست            هر شب جمعه فقط روی، بر این سو کردم

هر زمـانی گـرۀ کـرب و بلا کـور شده            روضه‌ای نـذر تو و ضامـن آهـو کردم

ای دلـنـواز، دلـبـرم ای سـیـدالـکـریـم            مسکـین لطف این درم ای سیدالکریم
در سر خیال روی تو آب است و دانه‌ام            بر بـام تو کـبـوتـرم ای سـیـدالـکـریـم

ای آسمان ری، ز نگـاه تو غرق نور            ای مهر و ماه و اخترم ای سیدالکریم
از خـود خـدا نـکـرده بـرانی اگر مرا            روی از درت کجا برم ای سیدالکریم
زنجـیـر عـشق آل عـلی طـوق گـردنم            دست شـماست بر سـر ای سیدالکـریم
بوی حسین و روی حسن در تو جلوه‌گر            ای وارث پـیـمـبـرم ای سـیـدالـکـریـم
مدهـوش عطر سیب حریم تو گشته‌ام            کـربـبلاست این حـرم ای سیدالکـریم
مانـند هر فـرشته به تعـظـیم درگهـت            سـر بهـر سجـده آورم ای سیـدالکریم
وقـتی دخـیل پـای ضریح تو می‌شـوم            رشک جـنان نمی‌بـرم ای سیدالکـریم
صد حجله بسته مردم چشمم ز داغ تو            در مـاتـم تو مضـطرم ای سیدالکـریم
از جـانگـداز غـصۀ تـو آه و وای من            خاک عزاست بر سرم ای سیدالکریم

ای آنـکه زیـبـاتـر ز پـرواز نـسـیـمی            با خاکِ زیرِ پای خود هستی صمیـمی

مثل حـسن تـفـسیر ذکرِ «یـا کـریمی»            مشهور در عالم به شاه عـبدالعـظیمی

بوی حسن می‌آید از صحـن وسرایت

تـعـظـیم دارد سـبـزیِ گـلـدستـه‌هـایت

با چـشم‌هـایِ خود گـره وا می‌کنی تو            می‌آیی و در عشق، غـوغا می‌کنی تو

با مقدمت این چشمه، دریا می‌کنی تو            »ری» را حـسیـنیۀ زهـرا می‌کنی تو

ما تا قـیامت خاک بوسِ این حـریـمـیم

مـدیــونِ احـسـانِ تـو آقـایِ کـریــمـیـم

عـبـدالـعـظـیـمی عـاشقِ پـروردگاری            بر آسـتانِ قـربِ حـق سـر می‌گـذاری

این جمله بس باشد ز اوصافِ تو آری            »تو مُهرِ تأیید از امامِ خویش داری«

از بس که زیـبـا عـهـد با دلـدار بستی

الـحـق ز یـارانِ امـامِ هــادی هـسـتـی

مـا را تـو از دسـتـان غـم آزاد کـردی            از خاک نـفـرین گـشـته ما یـاد کردی

در خـاکِ ری کـربـبـلا ایـجـاد کردی            این سرزمین را تو حـسین آباد کردی

بی‌شک تو را زهـرا فرستاده به ایران

مـدیـون تو هستـیـم و آقـای خـراسـان

خیلی در این وادی کنارت گریه کردیم            بـا نـوکـران بی‌قـرارت گـریه کـردیـم

هر مسلـمیه در جـوارت گـریه کردیم            سـیـنه زنان دورِ مـزارت گریه کردیم

شــایـد تـســلاّیِ دل مـــادر نـمــائــیـم

شـایـد که از شـرمنـدگـی‌ها در بیـائـیم

با یک سلام از کویِ تو پَر باز کردیم            تا گوشه صحـنِ حـسین پـرواز کردیم

سیـر و سلـوکِ عـاشـقی آغـاز کـردیم            مانـند فـطـرس بر مـلائک نـاز کردیم

راه رسیـدن تا خـدا تـنها حـسین است

زیـباترین ذکر لبِ زهـرا حسین است

از فیض این حرم چقدر با صفاست ری            سـر مـنـشـأ تـلألـؤ نـور خـداسـت ری
فرموده‌اند شعـبه‌ای از کـربلاست ری            اصلا بگـو نگـین سلـیـمان ماست ری

مبهوت این سخاوت و لطف و کریمی‌ام
با این وجود حضرت عـبـدالعـظیمی‌ام

بوی بهشت کـرب‌وبـلا دارد این حریم            دلـهای انـبـیـا به سـرای تـو شد مـقـیـم
مشهد هـوای مکـه و حج دارد از قدیم            شـد کـربـلای مـا فــقـرا سـیـدالـکـریـم

از لحظه‌ای که عالم و آدم شده درست
بار کـرامت حسنی روی دوش توست

بـیـگـانـه‌ایـم بـا هـمــه ای آشــنـای مـا            شـایـد گـرفـت در حـرمـت ربّـنـای ما
کاری بـکـن به جان عزیزت برای ما            اربـاب پس چه شد سـفـر کـربـلای ما

آقــا نـظـر کـنـیـد کـه هــمـسـایـه آمـده
دریــای لـطـف نـوکـر بـی مـایـه آمـده

وقـتـی دلـم مـیـان حــرم پُــر ز آه شـد            نـاگـه بـسـاط گـریـۀ من رو به راه شد
اشکـی چـکـیـد، نـذر غـریـبی شاه شد            در پیـش چـشم من همه جا قـتلگـاه شد

خواهـر به گـریه خـسته و بدحال آمده
بــا مـــادرش حــوالــی گــودال آمــده

شـمـر لـعـین و تـیغ برهـنه سر حسین            در لا بـه لای آن نـفـس آخـر حـسـیـن
تـازه سـنـان مست رسـیـده بر حـسـین            سر را بـرید و پا نشد از پیکـر حسین

تـا آن لـعـیـن ز پـیـکـر آقــا بـلـنـد شـد
دیگـر صدای گـریـۀ زهـرا بـلـنـد شـد

چقـدر سخت شده روضۀ تخریب بقیع            بوی یاس عـلوی عـطر گل سیب بقیع
روی‌ سنگریزه و بر خاک سراشیب بقیع            حرمی نیست شود تا که همین زیب بقیع

نه نمازی و نه ذکری نه اجازه به ورود
هرچه‌ هست ‌در کف ‌این ‌صحن بود آتش و دود
شاهد کوچه در این خاک گرفـته مـأوا            یک طرف اُم‌ِّبـنـین روح ادب جان وفا
یک طرف باقـر علم عـلـوی در اینجا            خفته در خاک بقیع ساکت و آسوده، بیا
آیه صبر بخوان چونکه فرج نزدیک است
عاقبت، کار همه شیعه به دستی نیک است
صادق آل عبا خفته در این وادی نور            همچو موسی که بیاید به کلیمی از طور
دیـدن قــبــر ولـی‌الله چـهــارم از دور            گوئیا کرده ملائک ز شرفـخانه ظهور
این بـقـیع را بخـدا بار دگـر می‌سازیم
ما به صحن و حرم شاه کرم می‌نازیم

سلام ای بهـشتی، که بی‌بارَگـاهی            پُر از سوزِ اشک و، پُر از بغضِ آهی
اگـر بی‌فـروغـی، وَ یـا بی‌پـنـاهی            ولی روشـنـی تـو، بـه نـورِ الـهـی

به برهـانِ باقـر به سیـمای صادق
تو عرفانِ محضی به قـرآنِ ناطق
غـبـارت به دردِ دلِ مـا دوا هست            که ویـرانـیِ تو گـلـستانِ ما هـست
نگـاهت شبـیـهِ خودِ کـربلا هـست            تجـلّیِ تو تا به عـرشِ خـدا هـست
تو زیـبـا شوی با گـلِ یـاسِ زهـرا
به حـقِ دو دسـتـانِ عـبـاس زهـرا
ببـین کـرده امشب دلِ من هـوایت            غـریـبانه چون شمع گـریَـم برایت
ز ظلمی که کرده عـدو با سرایت            چه بغـضی نـشـسته دلِ کـفـترایت
به حـقِ حـسن کو بوَد جانِ سجـاد
شـود روزی جـانِ تـو آبـاد و آزاد
تو تفـسـیرِ عـشقی به رنگِ حقایق            ضریح و شبـسـتانِ تو قلبِ عاشق
شکـوهِ تو لبخـندِ هر صبحِ صادق            پُر از عـطـرِ یـاسی و باغِ شقـایق
تو زیبایی‌ات کمتر از کربلا نیست
اگر چه به رویم درِ روضه وا نیست!

بغض ها در سینه اما فرصت فریاد نیست            روضه خواندن در کنار این حرم آزاد نیست
بـاد مـویم را پـریشان می‌کـند مانـند آن            پرچمی که روی گنبد در مسیر باد نیست

اشکـهـایم راه سـقـاخانه را گم کـرده‌اند            حاجتی دارم ولیکن پنجره فولاد نیست
چند گـنـبد در کـنار چـند تا ایـوان طلا            مطمئـناً تا نباشد قلب زهـرا شاد نیست
مادری در لابه لای خاک گـندم ریخته            پس کبوتر هست گرچه صحن گوهرشاد نیست
غیر پرواز کبوترهای غمگین در حرم            سایه‌بانی بر مزار حضرت سجاد نیست
حک شده بر سینۀ ما "نَحْنُ اَبْناء الْحَسَن"            بین ما جز عاشق و مجنون مادرزاد نیست
می‌نـویـسم آرزویـم را به روی خاکهـا            خانه‌ات آباد، ای که خانه‌ات آباد نیست‌

یادش بخیر آن صحـن زیـبا و دل آرا            جبـریل یادش مانـده آن گـلدسته‌ها را

بعد از زیارت زائرت سر مست میرفت            بـود آنقَـدَر شهـد ضـریـح تـو گـوارا

دار و ندار عـرش اعـلا بود صحنت            دارا تـریـنی و فـقـیـرت هـرچـه دارا

خورشید هم وقت طلوعش هر سحرگاه            بر گـنـبد تو سـجـده می‌کـرد آشکـارا

در ماه عکس گـنبد تو نقش می‌بست            اصلا نگـیـنی بود این مـرقـد سما را

دل می‌ربـود از کف نـمای بارگاهت            یـادش بخـیر آن روزهای با صفا را

حالا تو هستی و ضریحی که نداری            این غـصه حتی سوخته قـلب خدا را

نه خـادمی نه زائـری نه سـایه بـانی            با کـه بـگـویـم غـربت قـبـر شـما را

گریه که چیزی نیست، بر حال بقیعت            خون می‌رود از چشم ما، بهر تو یارا

از کـودکی تـا روز تـشـیـیـع جـنـازه            دنــیـا نـکـرده بـا دل پــاکـت مــدا را

شد سجده گاه عرشیان این قبر خاکی            خاکی ترین مرد جهـان، دریاب ما را

عـمریست به شیعـیان حسادت دارند            بـدجـور به یـکـدگـر شبـاهـت دارنـد

از کـوچـه و از بـقــیـع دانـسـتـم کـه            اینها به خـراب کـردن عـادت دارند

*************************

از اینهمه خوب در جهان خوب‌تری            مـرغـوب‌تری اگر که مخـروب‌تری

تا کـور شـود هـر آنکه نـتـوانـد دیـد            بی‌گـنـبد و بی‌ضـریـح محـبـوب‌تری

*************************

اینها که همـیـشه جنگ را باخـتـه‌اند            تـخـریـب کـنـنـد گـوئـیـا سـاخـتـه‌انـد

زود است که بشنویم در شهر رسول            بـیـن الـحــرمـیـن راه انــداخـتــه‌انـد

*************************

از آنـهـمـه خـاک انـتـخـابت کـردنـد            پس مـنـشـاء اینـهـمـه ثـوابت کـردند

گـاهی سبب خـیـر، عـدو خواهد شد            آبـاد شـدی چـونکـه خـرابت کـردنـد

دیگر زمـان آن شده بـزمی به پا کنیم            با ذکر یا علی حرمی دست و پا کنیم

باید به لطف حضرت حق ما بقـیع را            زیبا، چـنـان حـریـم امـامِ رضـا کـنیم

یک نـسخـه از تـمام کـتب را بیاوریم            هـدیـه به صحـن صادق آل عـبا کـنیم

از نسخه‌های کافی و تفـسیر و الغدیر            هدیه به صحن بـاقـر عـلـم خـدا کـنیم

زین العباد، عمر خودش بهر گریه داد            یک بارگـاه، هـدیه به آن گریه‌ها کنیم

بعد از حـرم به یـاد کـریم بن فـاطـمه            ایوان طلای صحـن حسن را بنا کنیم

ایـوان طـلای او بـشـود جـلـوۀ نجـف            کـل جـهـان به نـام حـسـن آشـنا کـنـیم

وقـت ظهور، آن دو نـفـر را بیـاوریم            آتش زنـیم و هـدیه به آن شعله‌ها کنیم

بـعـد از ظـهـور مـنـتــقـم آل فـاطـمـه            فکـری برای مـرقـد خیـرالنـسا کـنـیم

منم کبوتر جلدت؛ ببین پَرم خاکی‌ست!            هـوای پَـر زدنم در بـرابـرم خاکی‌ست

مـنـم کـبـوتـرِ رویـای گـنـبـدت؛ امـا …           دلی که از حرمت خانه می‌برم خاکی‌ست

غـبارِ روی مزارِ تو تاجِ نوکری است            به پای قبر تو افتاده‌ام؛ سرم خاکی‌ست

چه نذرها که برایت نکرده است، ولی            هـنوز سـفـرۀ نـذری مـادرم خـاکی‌ست

برای غـربتت آنقدر، شعر گفـتم که …           شبیه صحنِ تو اوراقِ دفترم خاکی‌ست

کـریم، خاکی و قـبـر کـریم‌، خـاک‌آلود            به صحنِ هر غزلم؛ گنبدِ کَرم خاکی‌ست

نوادگـانِ خودت را ببـین غـریب بقـیع!            کدام صحن، کدام آجر حرم خاکی‌ست؟!

در جهان، هم شأن و همتائی کجا دارد بقیع؟            چون که یک جا، چار محبوب خدا دارد بقیع
نور چشمان رسول و پور دل بند بتول            صادق و سجاد و باقر، مجتبی دارد بقیع

خلق شد عـالم ز یُـمـن خـلـقت آل عـبـا            یـک تن از پـنـج تن آل عـبا دارد بقـیع
همدم دل دادگان و محـرم محراب راز            هست زین العابدین، بنگر چه‌ها دارد بقیع
حاصل آیـات قـرآن، باقـرِ عـلـم رسول            وارث فـضل و کـمـال انـبـیا دارد بقـیع
صـادق آل مـحـمّـد، ناشـر احـکـام حق            دین و دانش را، رئیس و پیشوا دارد بقیع
در نظر آید، زمین بر چرخ سنگینی کند            بس که خاکش گوهر سنگین بها دارد بقیع
گر چه تاریک است، در ظاهر ندارد یک چراغ            همچو ایوانِ نجف نور و صفا دارد بقیع
راز‌ها گوید به گوش شب در این جا کهکشان            رمز‌ها از خلقت ارض و سما دارد بقیع
سایه‌ها نجوا کنان بر مدفـن این چارتن            کرده شب گیسو پریشان یا عزا دارد بقیع؟
سر به دیوارش زند هر کس از این جا بگذرد            در سکوتش ناله‌ها و گریه‌ها دارد بقیع
چار معصومند و دورند از حریم جدّشان            شِکوه‌ها از دشمنانِ مصطفی دارد بقیع
آن دو غاصب در جوار مدفن پاک رسول            دور از او جسم امامان را چرا دارد بقیع؟‌
می‌کند محکوم، ظالم را به هر دور زمان            گـفـتـه‌هـا بـا زائـران آشـنـا دارد بـقـیـع
بشنو از این قبر‌ها بانگ انا المظلوم را            تا که مهـدی باز آیـد، این ندا دارد بقیع
تا شود ثابت که نور حق نمی‌گردد خموش            گر چه ویران شد، جلال کبریا دارد بقیع
نالهٔ اُمّ البنین با اشک زهرا همدم است            در غـبارِ غـم، جـمال کـربـلا دارد بقیع
چون حسان این جا بود، شبها، مسیر فاطمه            تا که نـامحـرم نیـایـد، انـزوا دارد بقـیع

مرغ دل پر می‌کشد گاهی مسافر می‌شود            در حریمی که کبوتر نیز شاعر می‌شود

از وفور نورها حیرت مکن غیر از بقیع            چـار آئـیـنه کجا با هم مجـاور می‌شود

روزگاری خواهد آمد همچو یاقوت کبود            بین مردم تربت این بقعـه نادر می‌شود

غربت این روزهایش را نبین، مثل نجف            در جوارش حوزۀ علمیه دائر می‌شود

گوش شیطان کر به زودی در مزار فاطمه            مدح مولایم عـلـی ذکر منـابـر می‌شود

یک سلام از دور، سهم ما کبوتر زاده ها            چشم دشمن کور، دل اینگونه زائر می‌شود

دلم آشفـته شد از غـربتِ سرشارِ بقـیع            باز هم ساکت و سرد است شبِ تارِ بقیع

گرچه بی شمع و چراغ است و ندارد خادم            شک ندارم که خـدا هست نگهدارِ بقیع

زائر قـبرِ حسن چـند کـبوتر شده است            دل من سوخـته از این غـمِ بسـیارِ بقیع

غرق در خاک شده قبرِ علی بن حسین            بی حرم مانده چرا حضرت تبدارِ بقیع

بانیِ علم، نبـیـنم شده بی صحن و سرا            او که نامـیده شده صاحبِ اسـرارِ بقیع

نیست این مغـلطه در شأنِ امامِ صادق            پـیـرمـردِ عـلـوی، سیـد و سـالارِ بقـیع

دور تا دور چه زنجـیـر کـشیـدند ولی؛            هـیـچ محـدود نشد بـرکت و آثـارِ بقـیع

غرق در اشک، شب جمعه به امّید ظهور            می‌نـشـیـنم نگـران گـوشـۀ دیـوارِ بقیع

چند وقت پیش بود که غم بی حساب شد            کعـبه دوباره اَبـرَهـه گـونه خـراب شد

این کعبه چار قبله به محراب سینه داشت            کز خاکِ کـینه چهـرۀ آن در نـقاب شد

نفرین به آنکه بغض علی را بهانه کرد            بـاغِ بـقــیـع زیـر قـدومـش تــراب شـد

این نسل کـینه توز همان نسل کوچه اند            که زیر پـایـشان گـلِ یـاسی گـلاب شد

اجدادشان به کوچه به زهـرا لگد زدند            وقتی که دست شیـر خُدا در طناب شد

بـازوی فـاطـمه وسـط کـوچه شد دوتـا            وقـتـی غـلاف واردِ این مـنـجـلاب شد

طوری کشیده خورد به زهرا که بعد از آن            رو از عـلی گـرفت و میان حجـاب شد

مادر به پیش چشم پسر خورد بر زمین            کابوس کوچه بهر حسن یک عذاب شد

از بعد کوچه حوریه دیگر نفس نداشت            دیگـر ورق ورق هـمـۀ این کـتـاب شد

در فکـرشان عزم به نـبـش قـبـور بود            صد شکر از این جنایت و غم اجتناب شد

از محضر حق، فیضِ دعا باید خواست            این فیض، به بركتِ بكا باید خواست

در عـیدِ سعـیدِ فـطـر، عـیدى ز عـلى            پابـوسىِ حضرت رضا باید خـواست

هـنگـام تـشـرُّف، به حـریـم رضـوى            شاید تو بگـویى كه مِـنـا باید خواست

اما نـظـرِ شـاعـرِ ایـن بـیت، ایـنـست            در صحنِ رضا، كرب و بلا باید خواست

وقتى شب جـمعه، كـربـلا قسمت شد            از فـاطمه، وصلِ شهـدا باید خواست

درمــانِ هــزار دردِ بــى درمــان را            از ذكـرِ مَـن اسـمُـهُ دوا باید خواست

پـایـانِ شـبِ درد و غــمِ جــانـبــازان            از تُـربتِ ذِكـرهُ شـفـا بـایـد خـواسـت

از اهـلِ جـفا گـلایه مـندى! غـم نیست            ایـنجـا مـدد از شـاه وفـا باید خواست

اى اهـل حـرم میر وعـلـمدار بخوان            از خـضرِ حـرم آب بـقا باید خواست

ایــام اجــابـتِ دعـــاى فــــرج اســت            تقـریـرِ ظهـور از خـدا باید خـواست

ای خیر نالۀ سحـری صاحب الزمان            از درد ما که با خبری صاحب الزمان

ما نـدبه های پشت سـر مرکـب تـوأیم            پایان راه در به دری صاحب الزمان

دیـدی نیـامـدی و نشد زائرت شوم؟!            شد عمر بی وفا سپری صاحب الزمان

عید آمده به سائل خود سر نمی‌زنی؟!            ای که امید چشم تری صاحب الزمان

عیدی ما رضایت و بخشیدن شماست            ما را نمی‌شود بخری صاحب الزمان؟!

حاشا که رد کنی تو کسی را که قانع است            بر یک نگاه مختصری صاحب الزمان

ثابت قدم شدن درِ این خانه با شماست            آقـای سامـرا نظـری صاحب الـزمان

امشب دعـا به حـال دل تـنـگ ما نما            از کربلا که می‌گذری صاحب الزمان

شـوّال اگر نشد به محـرّم حساب کن            این روسیاه را بخـر، آدم حـساب کن

یک عمر گفته‌ام به همه نان خور توأم            لطفی کن و زکات مرا هم حساب کن

اشکم چکیده در غم تو صبح و ظهر و شام            این چشمه کوچک است تو زمزم حساب کن

یـا ایـهـا الـعـزیـز گـنـاهـم اگـر زیـاد            بخـشـنده‌ای، گـناه مرا کم حساب کن

صف بسته‌اند خـیل طـلـبکارهای من            تو ضامنم شدی خودت از دم حساب کن

این اربعین مسافر تو می‌شوم حسین!            با ایـنکه روسـیاه می‌آیـم، حساب کن

خـوبان عـالـمـند هـمه زیر سـایـه‌ات            من را دخـیلِ سایۀ پرچـم حساب کن

اذان عـشـق وزیـده، هـلال پـیـدا شد            هزار پنجره رو سوی حـقـتعالی شد

مراد من دم عیسی گرفت و دست قنوت            هزار مرده به صوت نمازش احیا شد

شـنـیـدن نـفـسـش در نـماز عـید خدا            تـمام شوق من از رفـتن مـصلّی شد

نـفـس نـفـس هـمه می‌آمـدند دنـبـالش            همانکه نور نگاهش بسان موسی شد

خشوع چشم ترش پایگاه عرفان است            به یـمن بارش باران، بـهـار پیدا شد

غزل حکایت عشاق بی‌پر و بال است            که وقت بال گشودن قـنوتشان وا شد

بـه شـوق فَـامَّـا الـسّـائـل فـلا تـنـهـر            امـیـد عـفـو به دلهای اهـل تـقـوا شد